เสียเวลาให้กับชิ้นที่ไม่พอใจยังทำกันได้ แล้วกับดักสิ่งแห่งหนอิฉันฝัน ฉันใดจะทำไม่ไหว ?

ฉันทุกคนคงไว้คุ้นสร้างในสิ่งแตกต่าง ๆ แห่งชีวิตินทรีย์แห่งฉันไม่ชอบห้ามมาบ้างใช่ไหมครับผม ? ไม่ว่าจะเป็น การศึกษาเล่าเรียนในชิ้นแห่งหนอิฉันไม่ถูกใจ, ก่ออย่างไรก็เพราะว่าไม่ผิดขู่เข็ญ, งานจำเป็นต้องแคลงใจสิ่งแห่งเปล่าถูกใจ หรือ ต้องทำที่อิฉันไม่ไหวพอใจ มั่นเหมาะดุมันดำรงอยู่เกิดเรื่องน่าเบื่อมาก ๆ สรรพสิ่งทุกวันสิ่งของทั้งหมด ๆ มนุชที่จำต้องตื่นเช้ามา จึงเผชิญสิ่งที่ไม่ชอบ หรือว่า กิจธุรกิจแห่งเปล่าถูกใจสิงสู่ข้างหน้า แต่ละวันมันหอบยิ่งนักน่ามองหนอครับและแม่นมั่นครับผม พอทุกคนคว้าเอาสมัยบางส่วน (หรือคงตรงเวลาเป็นส่วนใหญ่เลยเนื่องด้วยมากมาย ๆ คน) ไปสร้างที่สิ่งแห่งหนไม่ถูกใจ คงจะเช่นกันเหตุผลต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น“ก็ต้องทำให้ตลอดจรก็เพราะว่าทำมาจำเนียรแล้ว เรียนมาช้าหลังจากนั้น จักมอบขนส่งจรสาขา หรือ กระทำแห่งพอใจก็คงไว้เลว”“อยาก .. ทำแห่งชิ้นแห่งหนชอบก็ไม่มีผู้ใดช่วยเหลือดอก”“ฉันมองไม่เห็นเข้มแข็งเช่นไรสักกรณีเกิน เจียรสร้างก็ดำรงอยู่ออกมาไม่บริสุทธ์”“ก็จำเป็นต้องก่อเพราะว่ามันดำรงฐานะงาน เปล่าชนิดถ้าเช่นนั้นก็ไม่มีสมบัติรับประทานข้าวกันพอดี” เลี่ยนทะเลาะวิวาทขันซึ่งถูกฟ้องจริงอยู่ความเอ็ดเนื่องด้วยข้าพเจ้าคือ “ผิก่อเกิดอิฉันถามกับดักตนเองดุ อันที่ฉันทำอยู่นั้นมันดีจริง ๆ หรือ เมื่อใด บัดนั้นความอยากทำแห่งอันดังที่กล่าวมาแล้วจะเริ่มอ่อย ๆ หายเจียรทันครั้ง” อันนั้นล่ะครับ ครอบครองให้คำปฏิญาณนของสิ่งแห่งหนฉันเริ่มจะไม่อยากสร้างเลี่ยนจากนั้น มันสมองมันสมอง เอาหละ ! ฉันลองถามกับตนเองดูแหว “ณ เวลานี้ไม่ก็อันแห่งอิฉันก่อสิงสู่ที่ขณะนี้ ตอบปัญหาตัวเรา จุดหมายปลายทางของฉัน ไม่ก็ ตัวเราที่อีกทศ ยี่ทศ หรือ สามสิบพรรษาตรงหน้าหรือเปล่า ?”ถ้าหากวิสัชนาคือว่า ใช่ ควรขอร้องฉันสืบต่อ แต่สมมติว่าวิสัชนาคือ “เปล่า” ก็หิวมอบฉันหันหลังกลับไปดูตัวเราที่กระจกกับทดลองบอกกับตนเองดุ “ผิชาตินี้คือชนชาติโหล่ (ซึ่งเราก็เขลาหรอกตวาดภพหน้าประกอบด้วยจริงหรือเปล่า) เราจะทดลองพยายามเพื่อจะชิ้นแห่งฉันนึกคิดไม่ไหวเลยไม่ก็ ? อิฉันจักไม่รับเปลืองเวลาเพื่อจะเดินเจียรที่วิถีทางที่อิฉันมลักเลยแน่ๆ ๆ หรือว่า ?” เนื่องด้วยมนุษย์ที่ประกอบด้วยความใฝ่ฝันสิงสู่หลังจากนั้น ก็อยากมอบลองเริ่มต้นง่าย ๆ เพราะว่าการจ่ายฉันหยิบกระดาษกระบิเล็ก ๆ ขึ้นลงมาแผ่นเอ็ด จากนั้นแยกออกเรา “เขียนสิ่งแห่งเราจินตนาการเก็บในกระฝีดาษ” ตวาดฉันอยากดำรงฐานะเช่นไร ชีวิตเรามุ่งหวังกระไร และ นี่คือว่าชิ้นแห่งหนต้องทำเอาได้ก่อนที่ลาจากพื้นโลกตรงนี้เจียรตลอดกาลพิสูจน์ก่อดูครับ เกล้ากระผมขอก่อกวนระยะเวลาทั้งปวง ๆ มนุษย์แค่ไม่พ้น สิบ นาที ทำใจจดจ่อแห่งอารมณ์ทางใจ หยุดดวงเนตรแล้วจินตนาการตวาดอีก เอ็ดชันษาข้างหน้า ทศปีข้างหน้า ขยำ่สิบชันษาตรงหน้า อิฉันจักดำรงฐานะเช่นไร เราพลังก่อกระไรอยู่ ครั้นนึกได้จ่ายอิฉันทดลองนึกย้อนหวนกลับจรแหว จากนั้นอิฉันจักต้องทำกระไรเพื่อให้ได้ชิ้น ๆ นั้นมา .มันสมอง อ่อย ๆ คิดดูครับ ไม่ต้องเร่งรีบ ลองตรวจทานกับดักตัวเองจ่ายงดงาม วิสัชนาที่งดงามที่สุดดำรงอยู่มิได้หนังสือ หรือว่า แม่พิมพ์ที่ไหน แต่ว่ามันอยู่ที่ อารมณ์ทางใจสรรพสิ่งอิฉันเองอย่ากลุ้มใจตวาดใครจักเห็นว่าความปรารถนาสิ่งของคุณลงความว่ากระไรมันสมองมันสมอง เพราะนั่นลงความว่าชีวิตสรรพสิ่งเขาอย่ากังวลตวาดเลี่ยนจะเป็นเหตุให้อิฉันพ้นไปใช้.มันสมอง ก็เพราะว่าถ้าหากเป็นจินตนาการจริง ๆ ของฉันหลังจากนั้น ฉันจักพากเพียรลงมือกระทำจ่ายกระทั่งมีนักวิชาการท่านเอ็ดได้มาเคยชินเสนอไว้แหว “พิสูจน์เป็นเหตุให้ความใฝ่ฝันสรรพสิ่งเจ้าเอ็งเป็นเรื่องร้ายแรงดู แล้วคุณจะมุมานะเพื่อมัน” นี่คือเท็จจริงนะครับผม ขณะนี้เรามากมาย ๆ แม่บ้านชีวิตอย่างสบายกับชิ้นแห่งหนครอบครองจนเลอะเลือนความปรารถนา หรือว่า ใครมากมาย ๆ มนุษย์สร้างอันที่ไม่ได้มลักจนเลอะเลือนความปรารถนา สมมติว่ากระไรสักความเกิดเรื่องร้ายแรงที่ชีพเจ้าเอ็งคงพยายาม เพื่อจะขบปัญหาเลี่ยนจากนั้นหรือครับผม ? ผิก่อกำเนิดประกอบด้วยครอบครัวเป็นไข้, มุ่งชดใช้เงินตราฉับพลัน ไม่ก็ อิฉันกำลังล้มป่วยจั้กๆ สมมติว่าฉันคิดดูดุเหตุดังกล่าวเกิดเรื่องใหญ่ด้วยว่าอิฉันจากนั้น เราคงพยายามแก้ไขปัญหาดังที่กล่าวมาแล้วได้จริง ๆแต่ว่าประกอบด้วยบางตามนุชนักแห่งหนเห็นค่าความสำคัญของความปรารถนาตัวเองเช่นกันถ้อยคำตวาด “เอาไว้ก่อนก็แล้วกันน่าจะ” จนทิ้งกองเก็บอยู่แห่งหัวมุมจี๊ด ๆ สิ่งของห้องนอนที่คงจะหวนนึกมั่งเวลาเข้านอน จึ่งนอนเจียร .มันสมอง ถือความฝันสิ่งของเธอขึ้นมาเถิดครับ ประพฤติตามที่สิ่งแห่งหนจิตใจอิฉันหมายมั่นถ้าหากเราตั้งเป้าหมายแหวอายุ 60 เนื่องด้วยฉันก็เกินเหมาะแล้ว อิฉันประกอบด้วยเวลาใช้ชีวิตอยู่ ญิบหมื่นเวลากลางวันเท่านั้นเอง และ นี่ก็เป็นอีกเอ็ดวันที่อิฉันเสื่อมโทรมไป ด้วยกัน เวลาคาด 5 – สิบ นาทีที่เสียไปด้วยว่าข้อเขียนตรงนี้ ระลึกกระดาษกระบิเล็กมาก ๆ แห่งข้าพเจ้าฝากจ่ายเขียนได้ไหมครับ ? หมายมั่นแหวเหลือแหล่ ๆ มนุชคงสลักสำเร็จ ไม่ก็ ริเริ่มเขียนกันจากนั้น แปะมันวางแห่งหนมุมแห่งหนอิฉันเห็นได้ดิบได้ดีเต็มที่ กับ ริเริ่มลงมือกระทำความใฝ่ฝันแยกออกไม่ต้องสงสัยตั้งแต่วันนี้ ไม่มีผู้ใดดูถูกความใฝ่ฝันเธอหรอกครับผม มีแต่ร่างกายคุณเองเพียงนั้นที่หมิ่นน้ำหน้ามันตวาดดำรงฐานะอันไม่มีค่าและ ไม่มีใครจักทำจินตนาการคุณมอบไม่ต้องสงสัยได้มาดอกครับผม สมมติว่าเธอเปล่าริเริ่มลงมือกระทำอีกด้วยตัวเจ้าเอ็งเอง“สวัสดีขอรับ”